dla Iwony

Ta wiadomość jest jak wyrok. Zawsze myślisz, że to nie może spotkać właśnie ciebie. Jest tyle planów na przyszłość, a od momentu diagnozy czas jakby się zatrzymał. Jest przed i po.

Niedowierzanie, rozpacz, plan działania i najgorsze - jak to powiedzieć najbliższym. Postanowienie, które jest silniejsze niż rozpacz - muszę podjąć walkę właśnie dla nich - syna Artura i Krzysztofa. Muszę doczekać, jak założą własne rodziny (starszy syn już za kilka miesięcy), zobaczyć wnuki. Mojemu mężowi niedane było tego dożyć – zmarł na raka mózgu 4 lata temu. Ale ja dotrwam.  Muszę zrobić wszystko, co leży w mojej mocy.

Jeszcze tyle wyjazdów, tyle książek do przeczytania, filmów do obejrzenia i teatrów do odwiedzenia, tyle muzyki do wysłuchania. I wypraw do Puszczy Kampinoskiej i wspólnych biesiad na Podlasiu...