Immunoterapia w leczeniu raka piersi

Mija trochę ponad rok od podjęcia przeze mnie leczenia onkologicznego. Pozostało już tylko jedno podanie immunoterapii. Z początkiem czerwca wracam do "normalnego" życia. Dziś byłam na kontroli i wszystko wygląda bardzo dobrze. Spotkałam niezwykle przyjaznych lekarzy, którzy udzielili mi porad i podnieśli na duchu. Nowotwór mocno namieszał w moim życiu, a przede wszystkim wyłączył mnie na kolejny rok (po macierzyńskim) z życia społecznego. Ale sprawił też, że na niektóre rzeczy patrzę z większą uważnością. Można powiedzieć, że bardziej się oszczędzam, choć i to czasami się nie udaje. Staram się wtedy zastanowić: "jak to odbije się na moim zdrowiu?", "czy mam na to siłę?", "czy naprawdę jest mi to potrzebne do szczęścia?". Raczej nie planuję w dłuższej perspektywie. Cieszę się, że jestem już na finiszu leczenia, że to za mną. Wszystkim, którzy zaczynają swoją drogę do wyzdrowienia, chciałabym powiedzieć, że leczenie onkologiczne jest trudne, wymaga wytrwałości, konsekwencji i pokory, ale najważniejsze, że na końcu tego maratonu jest życie. Każdy odnajdzie swój sposób, żeby przejść przez chorobę, nie ma złotego środka, bo każdy nowotwór złośliwy jest po prostu inny, tak jak my.

Wspaniałe wieści! Operacja przebiegła pomyślnie, rany goją się prawidłowo, bez komplikacji. Otrzymałam też wyniki badań histopatologicznych, w których nie stwierdzono już żadnych ognisk nowotworowych. Czy można sobie wymarzyć lepszy prezent na Święta? :)

Udało się...

Kontynuuję nadal immunoterapię, aby zapobiec nawrotom, przede mną też pooperacyjna rehabilitacja i radzenie sobie ze skutkami ubocznymi leczenia, które niestety pojawiły się tym razem pod postacią polineuropatii. Na szczęście w ciągu ok. pół roku nerwy czuciowe powinny odzyskać swoje funkcje. Będę przyjmować leki, które łagodzą objawy, nierefundowane, ale dzięki zbiórce mogę pokryć koszty.

Dziękuję wszystkim, którzy wspierali mnie w tym trudnym czasie! <3