Proszę o wsparcie w walce z chorobą.

Moja przyjaciółka ma dziś urodziny. Życzyłam jej, by mnie miała jak najdłużej. W sobotę wyszłam ze szpitala po biopsji pod tomografem. Trzymam za siebie mocno kciuki, bo pobrano aż 4 próbki i lekarze, którzy wykonywali zabieg, stwierdzili, że są z pobranego materiału zadowoleni. Do zawału prawie doprowadził mnie opis rezonansu magnetycznego, trzech odcinków, ten z Białegostoku. Tak szczegółowego, dwustronicowego materiału nigdy nie widziałam. Pomyślałam sobie, czytając ten opis, że mam przechlapane i dobrze nie jest, ale już na oddziale lekarz onkolog stwierdziła, że tragedii nie ma i większość tego opisu to choroba zwyrodnieniowa, nie rak. 

Sama biopsja wątroby nie należy do miłych ani uprzejmych zabiegów, zwłaszcza ta gruboigłowa, ale byłam pod wrażeniem jej przeprowadzenia, w jaki sposób lekarze wybierali miejsce pobrania materiału, jak sprawdzali, czy to na pewno to. Magia, a właściwie technologia. Zawsze staram się znaleźć jakieś pozytywy, i tu też znalazłam: niezależnie od tego jak poważna jest sytuacja, nie miałabym nigdy okazji zobaczyć jak się to odbywa. 

Obecnie najważniejsze jest poznać wroga, by wiedzieć, jak z nim negocjować moje życie. Czym powstrzymywać ekspansję. Jest piękna wiosna, a ja nie pamiętam jesieni i zimy. Tyle się działo. 

Biopsja nie wyszła. W pobranym materiale nie ma utkań nowotworowych, jednak opis tomografii z końca lutego mówi o powiększających się zmianach ogniskowych, które goszczą tam od mniej więcej roku oraz nowych czterech zmianach meta, z których każda praktycznie powyżej 1 cm. Odczuwam coś w rodzaju frustracji, bo o ile powinnam się cieszyć z informacji "brak utkań nowotworowych", to przecież wiem, że rzeczywistość wygląda inaczej. Ale koniec końców musimy się dowiedzieć, co to jest i jak to mamy leczyć. Miesiąc bez chemii farmakologicznej widać w wynikach morfologii. Organizm wraca do normy i to jedyne pocieszenie. 

Wczoraj przejechałam 200 km, by w Białymstoku zrobić badanie RM z kontrastem trzech odcinków kręgosłupa. W NIO podzieliliby je na trzy różne badania, a co za tym idzie trzy razy podawanoby mi kontrast. Nie wiem, gdzie jest sens i gdzie logika takiego podejścia. Podejrzewam, że chodzi o rozliczenia usług NFZ i cholernie mnie to martwi, jako że mam wrażenie, że w tym wszystkim znika pacjent. 200 km w jedną stronę, do mojego rodzinnego miejsca, dzięki przyjaciółce, bo CITO w Warszawie w moim przypadku oznaczało jakieś 3 miesiące, chyba że prywatnie. 

Staram się, jak mogę. Naprawdę. Staram się być dzielna i silna i mieć nadzieję, że to wszystko się w końcu poukłada, ale mam obecnie wrażenie, że jestem w fazie zdrowotnej wojny, demolki totalnej, w której nie ma czasu na odbudowę.